Ελάχιστοι, στα δάχτυλα του ενός χεριού (και μπορεί να περισσεύει και κανένα) οι δημοσιογράφοι που ασχολούνται με τη διατησία καθημερινά (και όχι μόνο όταν αδικείται η ομάδα τους ή του εργοδότη τους).

Η διαιτησία, χωρίς χρώματα λοιπόν (ούτε ερυθρόλευκο, ούτε κιτρινόμαυρο, ούτε πράσινο, ούτε ασπρόμαυρο) έχει ανάγκη από ανθρώπους που καλώς-κακώς διαμορφώνουν απόψεις, που θα έχουν στοιχειώδεις γνώσεις κανονισμών.

Χρόνια φωνάζουμε για σεμινάρια και στους δημοσιογράφους, αλλά... φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

Με αφορμή τη διαιτησία του Σιδηρόπουλου στο Βέλγιο.

Ο Μακεδόνας διεθνής ρέφερι "έπαιξε" παντού. Για τις μπύρες, τα επεισόδια και τη διακοπή στο Αντβέρπ - Αλκμάαρ.

Εδωσε 15 κιτρινες, 2 κόκκινες και ένα πέναλτι. Πουθενά δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά, αν οι αποφάσεις του ήταν σωστές ή λανθασμένες. Πουθενά και κανείς.

Για την ιστορία, ο παρατηρητής του έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος, λαμβάνοντας υπόψη το βαθμό δυσκολίας της αναμέτρησης (και κλείνει η παρένθεση).

Τουλάχιστον οι 4-5 νοματαίοι που ασχολούμαστε περισσότερο από άλλους συναδέλφους με το αντικείμενο, είμαστε υποχρεωμένοι να ενημερώνουμε - αφού πρώτα έχουμε ενημερωθεί- σωστά.

Προχθές, ήταν ο Σιδηρόπουλος, αύριο-μεθαύριο θα είναι κάποιος άλλος ή και πάλι ο ίδιος. Δεν έχουμε και τους πολλούς.
Είναι κι αυτό ένα λιθαράκι στα... ερείπια της Ελληνικής διαιτησίας. Στα μανταλάκια, στο "ψυγείο" ή και στο απόσπασμα, οκ. Αλλά να υπάρχει λόγος, λάθος, αλλοίωση ή οτιδήποτε αντίθετο με τους κανονισμούς. 

Οχι για τον Σιδηρόπουλο ή τον κάθε Σιδηρόπουλο. Για τον Ελληνα διαιτητή.